bloggert
Dat het Pasen is, zullen we weten in Amsterdam. Vandaag is het enorm druk in de stad, hordes buitenlandse toeristen trekken door de binnenstad. Niet alleen door het vertrek van V&D veranderd het winkelaanbod in het centrum. Sinds vorig jaar heeft het fenomeen van de Ice Bakery en verwante ijs- en wafelwinkels een enorme vlucht genomen en lijkt de binnenstad een groot uithangbord voor Nutella. Een donker smeersel met een donkere kant.
Op 10 oktober demonstreerden duizenden mensen in Amsterdam tegen het TTIP-verdrag. Dit Transatlantic Trade & Investment Partnership zou de handel tussen Europa en Amerika moeten bevorderen. Maar er schuilen veel addertjes onder het groene gras.
Dit handelsverdrag tussen Amerika en Europa bedreigt niet alleen democratie en vrijheid van Europese staten, maar ook zaken als milieu, voedselveiligheid, arbeids- en consumentenrechten.
Van sommige TED Talks was of ben ik nog steeds onder de indruk. Ook die van Benjamin Bratton, die ironisch genoeg juist de cultuur van de TED Talks bekritiseert. Het zijn te vaak mooie praatjes over twijfelachtige innovatie, infotainment en placebo-politiek. Het publiek zuigt alle orakelpraat zelfgenoegzaam op, maar die voorgeschotelde betere toekomst breekt maar niet aan, stelt hij vast. Hoe kan dat toch?
Aan mij is de Dag van de Duurzaamheid afgelopen woensdag (10-10-2012) helaas voorbijgegaan. Terwijl ik aan dit onderwerp best grote waarde hecht.
Over duurzaamheid ging het ook niet bij de laatste verkiezingen. Het lijkt de politiek bar weinig te interesseren. De formule duurzaamheid en innovatie geeft economische waarde en banen, was wat mij betreft nog één van de punten die GroenLinks nog interessant maakte. Intussen ligt die partij volledig op apegapen.
Toch zijn er als burger mogelijkheden om duurzamer te leven, bijvoorbeeld door energie kleinschalig en lokaal op te wekken.
Lokaal en kleinschalig energie produceren, het kan een opmerkelijk gevolg worden van de globalisering. Veel energie in Nederland komt nu al van buitenlandse multinationale bedrijven.
In Nederland worden bijzondere prestaties geleverd in de research naar duurzame energie, maar daarna gaat het nogal eens mis. Zo verdween bijvoorbeeld de voorsprong die er ooit was in windturbines en wordt er al jaren geen solide beleid gevoerd om de opwekking van duurzame energie werkelijk te stimuleren. Dat zou ons allemaal zorgen moeten baren, gezien de te verwachten conflicten die met energieschaarste gepaard zullen gaan. Investeerder in duurzaamheid Paul Hamm gaf in het programma Tegenlicht een huiveringwekkend mooi voorbeeld hoe het in Nederland gaat en niet zou moeten gaan. Aardig themaatje voor 9 juni.
Vanochtend las ik in de Volkskrant ‘Niet meer bouwen, dat is pas duurzaam’ op de opiniepagina, door ‘Laten we Nederland mooier maken’. Hebben we te maken met een nieuwe politieke partij, dacht ik even. Maar nee, het gaat om een een werkgroep uit de vastgoedsector die het nodeloos bouwen van kantoorgebouwen en bedrijventerreinen aan banden wil leggen. Goed initiatief, dacht ik, want ik erger me ook al jaren aan al die leegstand. Dat is landelijk intussen al opgelopen tot 5 miljoen vierkante meter.
Vandaag is het voor de derde maal op rij Blog Action Day. Met dit initiatief wordt door bloggers aller landen gepoogd een groot maatschappelijk onderwerp ook groots onder de aandacht te brengen. Met de grote klimaattop in Kopenhagen in het verschiet is dat grote thema dus het onderwerp vandaag op ten minste 6.975 websites met 11.209.936 lezers (stand van 14 oktober, 18.00 uur). Kan de klimaatverandering ook kansen bieden?
“We vergaderen ons suf over innovatie en schrijven de ene nota na de andere, maar als een innovatief bedrijf wordt verkocht, doen we niets”, vertelde oud-staatssecretaris Willem Vermeend onlangs aan de Volkskrant.
Deze rasoptimist werd er zelfs een beetje moedeloos van. Het gaat in dit geval om de verkoop van windturbine-fabrikant Darwind, tot voor kort dochteronderneming van het inmiddels failliete Econcern, ‘een technologisch pareltje’, aan een Chinees bedrijf.
‘The age of stupid’ is in Nederland al lekker aan de gang.
In de laatste week van mijn vakantie kocht ik in Villefranche-du-Périgord de International Herald Tribune, dagvers en vaak erg goed. Een artikel over afval in China bracht me weer terug bij Hot, flat and crowded (2008) van Thomas L. Friedman.
In China zijn twee conflicterende processen gaande. Het land vervuilt zichzelf en andere landen, maar heeft tegelijkertijd enorme duurzame ambities. De bevolking mag daarbij helpen, met internet en sociale media, maar er zijn grenzen.
Duurzaamheid. Aan het woord is tegenwoordig niet meer te ontkomen. Geeft niks, maar wanneer is het begrip geijkt als een maatschappelijk dan wel politiek ideaal? Ik weet het niet. Begin jaren negentig werd over het toch wat dikke en ongrijpbare woord nog lacherig gedaan. Intussen is duurzaamheid business geworden en heeft ook de stratenmaker wel een idee wat het is.