bloggert
17 maart – Zaterdagavond, even letterlijk naar The Movies, naar de prijswinnende film The Shape of Water. De mobiel moet natuurlijk wel tot zwijgen worden gebracht. Snel een Facebook-melding bekijken, maar ik blijf hangen bij de tijdlijn en zie een bericht van Ingmar Heytze: ‘Rouwt om Ef Starik.’ Met link. Klik. Godverdomme.
Voor mij was 2017 een beroerd jaar. Dood en ziekte druppelde het hele jaar het dagelijkse leven in. Met mijn conditie, fysiek, geestelijk en zakelijk, had ik het zelf ook wel gehad, dacht ik. En die stinkwereld gaat toch wel door. Mag ik mijn leven voltooid noemen? Zet mij dan maar uit! Maar waar zit die schakelaar dan? Daar was ik niet uit.
Dit is geen oeuvre, dit is een universum. Dat is de treffende titel van het essay van Dana Linssen, dat is verschenen bij de tentoonstelling Till the End of the World over de films van Béla Tarr (1955). Bij de opening  in EYE liet de Hongaarse regisseur een manifest voordragen door actrice Johanna ter Steege.
Het is een aanklacht tegen de Hongaarse regering die zo hardvochtig optreedt tegen de Syrische oorlogsvluchtelingen. Zijn donkere en zwaarmoedige films gaan over de menselijke conditie. En wel de kant die we liever niet zien.
Aan mijn aandacht was ze ontsnapt: Ulrike Guérot. Maar wat een verademing haar te horen in de Tegenlicht-uitzending in december. Met de Brexit, de huidige staat van de Europese Unie en het populistische gerammel aan democratische poorten zakt de moed je soms in de schoenen. En jawel, de EU is ‘moreel en cultureel bankroet’, aldus de historica, maar alles is nog niet verloren.