Net nu ik me bij een geweldloze beweging heb aangesloten, kolkt het in mijn hoofd van onstuimige wraakacties. Het is voornamelijk gericht tegen clubs en types die wegkomen met ernstige milieudelicten, fraude en falende overheid en politiek. Dat soort informatie komt vrijwel dagelijks binnen.
Onlangs twitterde een oude vriend, actief in de journalistiek en de lokale politiek, een opmerking die ik herhaal in mijn eigen woorden. “Ik dacht dat als je ouder wordt je ook milder zou worden, maar ik wordt alleen maar kwader.”
Dat heb ik nou ook. En het komt niet omdat ik gestopt ben met roken. Maar de wens om het bloed te laten vloeien, is natuurlijk vaak een uitdrukking van machteloosheid. Dat zie je soms bij onverwachte, gewelddadige gebeurtenissen. Dat een dader eigenlijk op tragische wijze om hulp roept, zoals het geval lijkt bij de moord op de supermarktmedewerker deze week.
There’s no such thing as life without bloodshed. I think the notion that the species can be improved in some way, that everyone could live in harmony, is a really dangerous idea.
Cormac McCarthy
Die woede maakt – het moet gezegd – groteske fantasieën los. Woede over die vuile hufters, die het leven en het land voor mij en voor vele landgenoten, letterlijk vervuilen en verpesten. Die zou je in je dromen toch graag eens te pakken nemen. Die klootzakken die zo arrogant zijn te denken dat ze het beter weten, dat ze zonder rekenschap de boel kunnen oplichten, vergiftigen of negeren. De teringlijders die denken dat beter zijn dan anderen, dat hun maatschappelijke positie hun gedrag rechtvaardigt, die zich verschuilen achter juridische argumenten om hun vuiligheid te maskeren.
Een persoonlijk lijstje geweld
Zoals die dividendstrippers van deze week die de staatskas 26 miljard hebben gekost. Een bedrijfsmatig georganiseerde boekhoudtruc om BTW over de winstuitkering terug te kunnen vragen. Moreel volkomen abject, maar juridisch mogelijk. Van die gasten kunnen we langzaam, maar zeker wat huid van gaan aftrekken, met een scalpje hier en daar. Langzaam slachten, maar wel bij bewustzijn, zoals Dexter Morgan. Hebzuchtige kolerelijders. O ja, en dan die open wonden met zout water besprenkelen. Niet overdreven, maar wel nat en goed laten intrekken.
Of van die Schiphol-bestuurders die alle afspraken aan hun laars lappen en denken de boel gewoon te kunnen voortzetten, met hun leugens, gehuichel en getraineer. Zo’n nep-socialist als Dick Benschop zou je toch moeten droppen aan een parachute met een kist champagne aan zijn voeten boven de Faeröer Eilanden. Het zijn dromen, hè mensen, suggesties misschien, maar fantasieën allereerst. Dag Dikkie Dick!
Of neem die Sjaak van der Tak, die LTO-voorzitter die maandenlang net heeft gedaan of hij aan het onderhandelen was over een akkoord. Wat een tijd en moeite heeft die niet verspild, terwijl er intussen niets aan de werkelijke problemen – veevoer import, poep en vee – is gedaan. Zouden we die niet eens aan zijn voeten boven een mestput van een ligboxenstal moeten hangen waar een strontmixer de ammoniak lekker los roert? Of gelijk maar doodslaan tegen het kozijn van de staldeur, zoals bij zwakke, onvolgroeide inteelt biggetjes gebeurt. Of exporteren naar de wildernis van Papoea, waar zijn oude vlees nog in een soepje kan trekken van nostalgische koppensnellers. Want exporteren, daar zijn we meesters in. Die ‘VOC-mentaliteit’!
En nu we het toch over ammoniak hebben, die directie van Chemours in Dordrecht. Langzaam laten creperen aan iets chemisch, zoals die pfas van ze? Ach nee, natuurlijk, inspiratie uit België: visolie! Laat ze 2 tot 3 liter visolie de man drinken in een ijsbad! Daarna mogen ze vanuit een onbekende plaats, ver van huis, 5 minuten bellen met hun familie. Moet wel leuk blijven.
En de Tata Steel toppertjes dan? Als Hoogovens werd dat staalbedijf wel erg snel na oprichting een Koninklijke gifspuier. Hoewel het rechtvaardig is die Indiase familie daar bij te betrekken, die de winst hebben weggesluisd uit IJmuiden. (Sorry kon het niet laten.) Maar dan ook die smeerlappen van British Steel meepakken die de zaak mooier hebben voorgesteld en de boel hebben verkwanseld. Internationaal is het toch moeilijker fantaseren, omdat de gezichten een beetje ontbreken.
Het zijn over het algemeen mannen, denk ik, maar Annemarie Jorritsma gooit ook hele ogen op dit persoonlijke laddertje. ‘Logisch’, zou Johan C. zeggen, maar ‘je ken wel met d’r lachuh’. Die VVD-teef. Dat moet iets worden met bouwfraude of een waterput. Een waterslang – in boven- of onderingang – lijkt me te makkelijk, maar is wel effectief weten we uit Soldaat van Oranje. Wie een suggestie heeft, mag het zeggen. Een fantasie kan namelijk ook democratisch tot stand komen.
De VVD. Dat is een partij die veel boze dromen in mij wakker maakt. In het kader van de vele crises die voortkomen uit het libera-lullekoek gedachtegoed, mag Stef Blok niet ontbreken. Ik zal het simpel houden en ouderwets: vierendelen met 4 middenklasse John Deere-trekkers, met publiek op het Malieveld. Je hebt dan gewoon een beetje ruimte nodig. Is misschien ook gelijk de goede setting voor Mark van den Oever, die irritante industrieboer met zijn domme praatjes.
Tussentijdse conclusie
Ik krijg nu wel het idee dat ik mijn woede wat positiever moet inzetten. Het wordt wel een virtueel bloedbad zo. Het lijstje is nog niet klaar. Maar geweld is een tegelijk een gevaar en een verdienmodel. Het doet het al jaren goed in de entertainment (zie: Quentin Tarantino of – nog groter – de game industrie), en de wapenindustrie vaart wel bij al die economische hartstochten en moreel beter worden mensen ook niet. Helaas hebben echte smeerlappen geen boodschap aan geweldloosheid, noch aan mens en natuur.
We gaan naar onze verslaggever, in Rusland deze keer…
En ik blijf dromen.
