Als interviewer ben je vaak net zo goed als degene die je spreekt. Dat gaat in dit geval ook op voor de gasten van schrijver en podcaster Scott Carrier die een aantal Amerikaanse legerveteranen hun verhaal laat doen.
Vanmiddag een paar lege uren gevuld met een wandeling en luisteren naar Home of the Brave, de podcast van Carrier. Hij is naast schrijver ook radioproducer en maakte vele bijdragen voor This American Life. Zijn gasten zijn dus met zorg gekozen.
Met zijn kenmerkende, wat slepende stem trekt hij je verhalen in die niet op de grote corporate media platforms te horen zijn, bijvoorbeeld over de Mexicaanse grens en de vluchtelingen. Zijn podcast maakt hij geheel onafhankelijk en de productie leunt volledig op donaties van zijn publiek.
Het echte vuile werk
Vanmiddag dus weer een beetje zijn laatste afleveringen ingehaald. In drie afleveringen laat hij vier legerveteranen aan het woord, die dienden in Afghanistan of Irak of in beide landen. Carrier is ervan overtuigd dat zijn land, net als de veteranen, moet genezen van deze verloren oorlogen. Dat proces begint bij het horen van de echte verhalen, die verteld moeten worden door de mensen die het vuile werk moesten opknappen.
Carrier is voluit tegen deze oorlogen, die hij als correspondent voor Harper’s Magazine en Mother Jones volgde en versloeg. Hij schaamt zich voor zijn land dat zijn soldaten op valse gronden de oorlog in heeft gestuurd, zoals voormalig scherpschutter Garrett Reppenhagen zich schaamt dat hij zijn opdrachten is blijven vervullen.
Zijn verhaal is ook kenmerkend voor veel Amerikaanse soldaten. Als tiener wilde hij niet echt deugen en door slechte economische perspectieven sloot hij zich als 17-jarige aan bij het leger. Een week voor 11 september 2001, het begin van nieuwe oorlogen.
Ook veteraan Adrienne Kinne tekende voor het leger. Zij deed dat vanwege de mogelijkheid te kunnen studeren. Het leger ingaan is in de VS een veelgebruikte manier om te ontsnappen aan armoede, werkloosheid of sociale klasse.
De verloren oorlogen
Geen massavernietigingswapens en onmogelijke oorlogen ook, blijkt uit de verhalen. Eerder hebben de Russen hun tanden stukgebeten op Afghanistan (1979-1989) en ze dropen af. Die dwaze Amerikanen trapten in dezelfde val. Opnieuw met een hoop zinloze doden op hun geweten, of liever, op het geweten van hun soldaten.
De Amerikaanse en Europese wapenindustrie heeft er goed aan verdiend. Lockheed Martin, Boeing, Northrop, Airbus (de NV is geregistreerd in Nederland) en Haliburton, een bedrijf waar toenmalig defensieminister Dick Cheney vandaan kwam. Dat zijn een aantal van de bedrijven die geprofiteerd hebben. Als er oorlog is, stijgt hun beurswaarde. Hun omzet wordt niet in miljoenen berekend, maar in biljoenen.
Met precisie vertellen Garrett Reppenhagen en Elliot Woods hun verhaal over hun uitzending en hun missies, hoe zij zich ervan afkeerden en momenteel in het leven staan. Reppenhagen stelt zich tegenwoordig geheel in dienst van zijn werk voor Veterans for Peace en Woods werkt als multimedia journalist in de gebieden die hij voor het eerst als ingenieur bij de genietroepen betrad.
Home of the Brave is via de website en de bekende podcast apps te beluisteren. Via de website kan gedoneerd worden.
Foto boven: Elliott Woods – uit de serie De dag dat de Amerikanen vertrokken. bijschrift: “Foto’s van dode “martelaren” van het Mahdi-leger, die stierven tijdens gevechten met het Amerikaanse leger of de soennitische milities, hun versierde graven in een speciaal gedeelte van de Najafse begraafplaats.
