Het dieptreurige is dat de opgeklopte haat van Israëliërs tegen Palestijnen zoveel gelijkenissen heeft met die van Duitsers in nazi-Duitsland tegen de Joden. Dat is met een wapenstilstand niet verdwenen, want de bezetting blijft bestaan.
Volgend jaar woon ik 40 jaar in Amsterdam. Dat is langer dan ik ooit ergens heb gewoond. Een flink deel daarvan woon ik in de Nieuwmarktbuurt, hart van het oude centrum en daarmee de oude jodenbuurt. Behalve drie oude synagogen zijn er legio plekken en verhalen die aan dat verdwenen joodse leven herinneren. Zelfs 80 jaar na de Holocaust voel je soms de leegte en bij het Namenmonument hou ik het nauwelijks droog.
Het leek misschien ooit, na de Holocaust, een goed idee: een eigen land voor Joden. Met de koloniale achtergrond daarvan en de verwikkelingen tot op heden in ogenschouw ga je toch twijfelen. Was zo’n moord op Jacob Israël de Haan in 1924 niet al een teken dat zionisten geen tegenstand dulden? Niet uit eigen kring, dus waarom wel door Arabieren?
Dat het land zich nu nog durft te beroepen op die op zich unieke en afgrijselijke Europese geschiedenis is inmiddels emotionele chantage te noemen. Israël is niet alleen slachtoffer meer, maar ook dader.
Het is dieptreurig die dooretterende haat tegen Arabieren te zien, die is uitgemond in een genocide op Palestijnen. Huiveringwekkend zoals dat altijd is met massamoord op deze schaal. Met alle denkbare geschut, met bommen op burgerdoelen, met sluipschutters die op journalisten en kinderhoofden richten, met onthouding van medische zorg en uithongering. Met alle denkbare oorlogsmisdaden, gedekt door de Verenigde Staten, goedgepraat door Europese landen. Altijd en overal dubbele petten.
Onafhankelijk onderzoek
Nog steeds weten we niet hoe de provocatie van dat geweld, namelijk het geweld van Hamas op 7 oktober, heeft kunnen gebeuren. De zogenaamde democratie die Israël heet te zijn, is namelijk ook een tot de tanden bewapende en beveiligde politiestaat. Dat de moorden van 7 oktober verschrikkelijk zijn, moge duidelijk zijn. Dat ze hebben kunnen plaatsvinden in een moment van onoplettendheid van Israëlische kant is eigenlijk ongeloofwaardig.
Het raffinement en de capaciteit van leger en veiligheidsdiensten is zo groot, dat een onafhankelijk onderzoek mij toch zou moeten overtuigen van deze leemte in de verdediging. Ook omdat de aanval van Hamas weken, zo niet maanden van planning moet hebben gevergd. Die acties waren niet spontaan, maar terdege voorbereid en het wraakzuchtige geweld aangemoedigd.
De bijzonder ongemakkelijke vraag die moet worden gesteld, is of de aanval van Hamas is toegestaan om daarna de vernietiging van alle Palestijnen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever te rechtvaardigen? Zo cynisch en messianistisch schat ik de Israëlische leiders in leger en veiligheidsdiensten wel in. Zeker die schoft van Netanyahu.
Drie wijze vrouwen
Vorige weekend was ik bij de demonstratie op het Museumplein. Tussen de massa mensen – aan de kant van het Van Gogh Museum – ontwaarde ik overigens tot mijn genoegen ook de mensen van Een Ander Joods Geluid. Het deed mij denken aan een bericht van Anja Meulenbelt, schrijver, oud-senator van de SP en fan van BIJ1. Ik heb haar meermalen gesproken en volg haar verhalen nog steeds op Facebook.
Omdat de begrippen joods, Israëlisch of zionistisch zoveel verwarring blijken te zaaien, maakte zij mij in een bericht meer duidelijk over de bronnen van dat kwaad. Waar stond dat ook al weer? Meulenbelt is behoorlijk actief op Facebook, maar na enig scrollen vond ik het bericht dat een aanvulling is op een gedeeld bericht van Samira Benomar. Ook wijs en strijdbaar.
Laat ik met de opmerking van Meulenbelt beginnen, die zich sinds 1994 met Stichting Kifaia met de Palestijnse kwestie bezighoudt.
“Nooit is dat zogenaamde vredige en menslievende zionisme aan de macht geweest. Ook Herzl wist het heel goed: die zionistische staat zou er alleen komen door de oorspronkelijke bevolking over de grens te jagen. Hannah Arendt heeft dat al heel vroeg begrepen. De verzamelde artikelen in een boek Het zionisme bij nader inzien zijn daar getuige van.”
Samira Benomar, van de post die Meulenbelt deelde, heeft eveneens dat gelijknamige essay van Hannah Arendt uit 1943 (!) gelezen en vatte het probleem van Israël als volgt samen:
[.] een staat die zichzelf definieert door uitsluiting en eeuwig slachtofferschap creëert geen toevluchtsoord, maar een kruitvat.
Meer Hannah Arendt en zionisme bij De Groene Amsterdammer »
Palestijns namenmonument
Zaterdag 11 oktober: in de Volkskrant staat een groot stuk van Sacha Kester over een initiatief van Israëlische activist en traumatherapeut Adi Ronen Argov. Met haar website The Daily File houdt zij de namen en gezichten van de Palestijnse slachtoffers bij. In Gaza en op de Westelijke Jordaanoever, en in het Hebreeuws, zodat alle Israëliers de verslagen kunnen lezen. De foto’s spreken voor zich.
Over de manier waarop Israël tegen de Palestijnen aankijkt, zegt zij:
We kennen de Palestijnen in Israël eigenlijk alleen uit het nieuws, als de daders van terreuraanslagen, en we horen van jongs af aan dat zij anders zijn dan wij. Dat Palestijnen anders denken en andere gevoelens hebben, dat ze eigenlijk geen echte mensen zijn.
Ik citeer de opening van het artikel: “Ze durft het niet: opgelucht ademhalen en geloven dat het nu voorbij is. ‘Natuurlijk ben ik blij dat er een deal is tussen Israël en Hamas’, zegt de Israëlische activist Adi Ronen Argov. ‘Dit zal mensenlevens redden, want waarschijnlijk gaan de bombardementen op Gaza voorlopig stoppen en komen er gijzelaars vrij.’ Ze is even stil en vervolgt dan zachtjes: ‘Maar wat komt er daarna?’ “
In deze dagen van opkomend fascisme, van internationale oorlogen en ellende houden we allemaal een beetje onze adem in. Of schreeuwen we het uit voor een vrij Palestina?
Geef een reactie