De Syrische Koerden krijgen nu weer de klappen, maar Koerden zijn eerder verraden, namelijk in 1920. Als de Turkse regering met de inval in Syrië zijn eigen spelregels maakt, de Amerikanen ook vinden dat Europa zijn defensie zelf moet organiseren, kunnen we de Navo wel opheffen.
Wie had dit scenario kunnen bedenken? Navo-lid Turkije gaat samen met Russische troepen patrouilleren langs de Turks-Syrische grens. Krankzinnige situatie. De Amerikanen zijn vertrokken, hoewel Trump nog met stoere praat de furie van Erdogan poogde te temperen.
De Koerden, die wijselijk dat gebied opgeven om een nieuwe slachting te voorkomen, krijgen weer een schop na van wat de ‘internationale gemeenschap’ heet te zijn.
Het Syrische leger van Bashar al-Assad (de klerelijer om wiens vertrek de oorlog draaide) rukt ook op, dus de Koerden zitten echt in de tang. We hopen maar op het beste.
Update (16-11-2019): Inmiddels is duidelijk dat Assad wraak neemt en ook Turkije de zogenaamde Arabische milities heeft losgelaten op de Koerden.
Wat we zien is dat een fascistische regering het Koerdische volk, dat in Syrië het meest democratische systeem in de geschiedenis van het Midden-Oosten heeft gevestigd, met behulp van terroristen belaagt. Een genocide is mogelijk, dat is tenslotte eerder gebeurd.
Behrouz Boochani
De stilte van Europa
Opvallend is opnieuw de stilte van Europa, het gebrek aan enig serieus antwoord op deze voortgezette crisis. De Duitse minister van Defensie kwam te laat nog aanzetten met een raar en onuitvoerbaar plan.
Ook de Navo is tandeloos geworden zonder de Amerikaanse steun. Poetin heeft intussen de tijd van zijn leven, want de Europese Unie (EU) en de Navo liggen op hun gat. En een mafklapper is president van de VS.
Daarom lijkt de tijd rijp dat de EU de inrichting van het Navo hoofdkwartier overneemt. Dat is per slot van rekening net geopend (2017) en heeft de lidstaten 1,1 miljard euro gekost (hoewel het wel energiezuiniger is dan zijn voorganger). De Navo opheffen en toch een Europese legermacht opzetten.
De verraden Koerden
Wat mij intussen opviel, is dat Turkije maar blijft roepen dat de Koerden terroristen zijn. Dat de PKK aanslagen heeft gepleegd en ook de knoet over eigen mensen heeft gelegd, is waar. Dan wordt makkelijk vergeten dat de Turken door de onderdrukking en oorlog tegen de Koerden naar schatting meer dan 30.000 slachtoffers hebben gemaakt.
Dat het verzet van Koerden voortkomt uit geschonden beloften uit 1920 wordt daarbij eveneens overgeslagen. Na de Eerste Wereldoorlog zou Turkije, dat aan de kant van Duitsland vocht, onder Mustafa Atatürk akkoord hebben moeten gaan met het Verdrag van Sèvres (de Parijse Akkoorden).
Dat akkoord is nooit getekend door Turkije en de Geallieerden, met name Frankrijk en Engeland, konden dat door het ontbreken van een paraat leger niet meer afdwingen. Zo ging de belofte voor Koerdische autonomie in rook op.
Vanzelfsprekend zette dat weer kwaad bloed bij de Koerdische bevolking, die nu verspreid leven in Turkije, Iran, Irak en Syrië. Volgens Wikipedia bestaat die bevolking uit meer dan 31 miljoen mensen, waarvan het grootste deel in Turkije leeft.
De Koerdische diapora
Vanwege de onderdrukking van de Koerden in die verschillende landen is de diaspora aanzienlijk. Vandaag stond in de Volkskrant een groot interview met schrijver en journalist Behrouz Boochani, die Iran ontvluchtte.
Aanleiding is de vertaling van zijn boek Alleen de bergen zijn mijn vrienden. Hij zat vanaf 2013 vast in een Australisch vluchtelingenkamp op Manus Island. Onder omstandigheden waar de honden geen brood van lusten. Doelbewuste politiek van rechts, conservatief Australië.
Net als in Europa werden dus vluchtelingen verward met plunderende, overlastgevende economische migranten. Zie de Turkije Deal. Er zijn nog steeds politici die denken dat de Australische methode prima is.
De werkelijkheid is dat mensenrechten dus een luxe zijn.
Stel je een gemeenschap voor van vierhonderd verwaarloosde mensen in een gloeiendhete, smerige kooi, nog steeds getraumatiseerd door het angstaanjagende geraas van golven in hun oren en het beeld van een rottende boot op hun netvlies.
Behrouz Boochani
Opmerkelijk is dat hij zijn boek en andere teksten schreef op een naar binnen gesmokkelde smartphone. Boochani zit in afwachting van zijn inmiddels in Amerika gehonoreerde asielaanvraag in Port Moresby, de hoofdstad van Papoea-Nieuw-Guinea.
Ik vluchtte weg voor de gevangenis in Iran en kwam in een andere gevangenis terecht.
Laat het niet het lot van de Koerden zijn. Laat niet alleen de bergen hun vrienden zijn.
