Het moet in 1984 geweest zijn dat ik voor het eerst de muziek van Nick Cave hoorde. De dag kan ik niet meer aanwijzen, is verdwenen in de mist van de tijd. In 20.000 Days on Earth, de ‘categorie tartende’ film die over hem is gemaakt, zegt hij dat het verdwijnen van je herinneringen het ergste is dat je kan overkomen. Tja, maar die dag was er en ik was gelijk verkocht. From Her To Eternity (1984), The Firstborn is Dead (1985), ik kreeg er geen genoeg van.
Voor mij bestaat het leven intussen uit 18.946 dagen. Zo’n beetje dan en schrikkeljaren buiten beschouwing gelaten. Je maakt die berekening onwillekeurig na het zien van 20.000 Days on Earth. De discussie die de film heeft losgemaakt over het documentaire gehalte, was vooraf interessanter dan achteraf. Nu heb ik gewoon een prachtige film gezien.
Zeker, de film is geconstrueerd en scènes zijn uitgewerkt alsof het een speelfilm betreft. Soms met meerdere camera’s opgenomen, wat het bepaald geen Cinéma vérité maakt. Daarentegen is het onderwerp wel de werkelijk bestaande muzikant Nick Cave. Maar ook doordat hij het steeds over transformatie heeft – van junkie naar ster, van woest leven naar huisvader – past die vorm prima. De rockstar wil hij zijn, dus per definitie larger than life.
Onheilspellend en intiem
Van rauw, donker, gejaagd, behekst, onheilspellend, gewelddadig naar intiem, soepel, omfloerst en ontroerend met kinderkoor en strijkers. De muziek van Nick Cave bergt dat inmiddels allemaal in zich.
Het merkwaardige van dit leven is dat sommige zaken op het juiste moment op je pad komen. Nick Cave raakte me die dag in 1984, was echt en overtuigend, een stomende pan vol geknakt leven. From Her To Eternity kwam ook op een moment van mislukte verhoudingen en de eerste, grote depressie.
O the same God that abandon’d her
Has in turn abandon’d me
And softenin’ the turf with with my tears
I dug a Well of Misery
Dus ja, de hele waanzin van die plaat was voor mij troostend te noemen. Zo sprak ik er toen overigens niet over.
200 songs
Op verschillende websites zijn de teksten van Cave’s songs te vinden. Naar schatting zo’n 200 stuks. Hij is een begenadigd schrijver. In de film spreek hij onderstaande tekst uit over de ontmoeting met zijn vrouw, voormalig model Susie Bick. Poëzie is het.
When she came walking in, all the things that I have obsessed over for years, pictures of movie stars, Jenny Agutter in the billabong, Anita Ekberg in the fountain… Miss World competitions, Marilyn Monroe and Jennifer Jones and Bo Derek… Bolshoi ballerinas and Russian gymnasts… the young girls at the Wangaratta pool lying on the hot concrete, all the stuff I had heard and seen and read. …all the continually never-ending drip-feed of erotic data… came together at that moment in one great big crash band, and I was lost to her. And that was that.
Die literaire en verhalende kwaliteit laat zich het best zien in verschillende epische songs, van The Carny (Your funeral, my trial, 1986) tot Higgs Boson Blues (Push The Sky Away, 2013). Het laatste nummer zit prominent in de film, die eindigt bij een optreden in Sydney Opera House.
Met een geweldige uitvoering van Jubilee Street. De strijkers en het kinderkoor ontbreken in de video, dus ga kijken in een bioscoop bij jou in de buurt.
Meer Nick Cave zien en horen?
Via zijn website of zijn YouTube kanaal kun je veel vinden, ook de trailer van 20.000 Days on Earth.
